کد مطلب:69618 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:187
«پیامبر (ص) زمینی را در اختیار علی (ع) قرارداد و آن حضرت در آن قناتی حفر نمود كه آب از آن فوران می كرد و امام (ع) آن را ینبع نام نهاد. آب فراوان این قنات، مایه شادمانی اهالی آن منطقه شد.[1] . هـم اكـنـون در راه مدینه به مكه، منطقه ای به نام «بئر علی» وجود دارد كه حضرت در آن چاه حفر كرده است. طـبـق نـقـل مـورخـان، در آمـد سـالانـه بـاغـات امـام كـه وقـف فـقـرا شـده بـود، چهل هزار دینار بوده است.[2] .
در منطقه ای مانند حجاز كه هوا گرم و آب بسیار كم است، پركردن قنات و به دست آوردن آب، اهـمـیـت فـوق العـاده ای دارد. امام با توجه به دانش و توانایی كه داشت، چاه های زیادی حفر و بـاغـات زیادی ایجاد نمود. كاشت و پرورش نخل و توسعه كشاورزی یكی از كارهایی بود كه امـام (ع) بـه آن اهـمـیـت فـراوان مـی داد. امـام (ع) بـا ایـجـاد بـاغ، محصول آن را وقف یتیمان و مستمندان می نمود. امام صادق (ع) می فرماید: